การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีไอโซคิเนติกส์ในการปฏิบัติงานทางคลินิก

การออกกำลังกายแบบไอโซคิเนติกส์หมายถึงการเคลื่อนไหวที่แขนขาเคลื่อนที่ไปรอบๆ ข้อต่อคงที่โดยยังคงความเร็วคงที่ตลอดการเคลื่อนไหวทั้งหมด หรือที่เรียกว่า "การฝึกความเร็วคงที่"ร่างกายมนุษย์แทบจะไม่สามารถสร้างการเคลื่อนไหวดังกล่าวในสภาพธรรมชาติได้และต้องการความช่วยเหลือจากอุปกรณ์พิเศษการประเมินการทำงานของกล้ามเนื้อที่ความเร็วการเคลื่อนไหวที่แน่นอนเรียกว่าการทดสอบความแข็งแรงแบบไอโซคิเนติก ซึ่งปัจจุบันเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการประเมินการทำงานของกล้ามเนื้อและคุณสมบัติทางกล

การใช้งานทางคลินิกของเทคโนโลยีการทดสอบความแข็งแรงแบบไอโซคิเนติก ได้แก่:

1) การประเมินระดับความบกพร่องในการทำงานของข้อต่อ กล้ามเนื้อ หรือเส้นประสาท

2) กำหนดค่าพื้นฐานของด้านที่มีสุขภาพดีเป็นค่าที่คาดหวังสำหรับผลการรักษาของด้านที่ได้รับผลกระทบ

3 ประเมินประสิทธิภาพของแผนการรักษาฟื้นฟูและติดตามกระบวนการฟื้นฟูแบบเรียลไทม์เพื่อปรับแผนฟื้นฟูให้ทันเวลา  

การประเมินความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ

ปัจจุบัน การทดสอบกล้ามเนื้อด้วยตนเองถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในทางคลินิกเพื่อประเมินความแข็งแรงของกล้ามเนื้อแม้ว่าจะทำได้ง่าย แต่ก็มีข้อเสีย เช่น ต้องอาศัยวิจารณญาณของผู้สอบและไม่สามารถวัดปริมาณได้ในทางกลับกัน การทดสอบความแข็งแรงแบบไอโซคิเนติกสามารถวัดปริมาณความแข็งแรงของกล้ามเนื้อของกล้ามเนื้อรอบๆ ข้อต่อที่ทดสอบได้อย่างแม่นยำแรงบิดสูงสุด (PT) ที่ความเร็วเชิงมุมต่ำ (30°/s-60°/s) โดยทั่วไปจะใช้สำหรับการประเมินความแข็งแรงสูงสุด ในขณะที่งานทั้งหมด (TW) ที่ความเร็วเชิงมุมสูง (180°/s-300°/s) คือ ใช้สำหรับประเมินความทนทานของกล้ามเนื้อPT ลดลงตามความเร็วเชิงมุมที่เพิ่มขึ้น  

การประเมินเสถียรภาพของข้อต่อ

การประเมินความมั่นคงของข้อเข่าจะใช้อัตราส่วนเอ็นร้อยหวาย/ควอดริเซ็บ (H/Q) ของแรงบิดสูงสุดเป็นหลักอัตราส่วน H/Q เป็นตัวบ่งชี้สำคัญว่าความแข็งแรงของกล้ามเนื้องอและยืดออกของข้อเข่ามีความสมดุลหรือไม่การวิจัยแสดงให้เห็นว่าค่ามาตรฐาน H/Q ปกติคือ 60%-69% ที่ความเร็วเชิงมุมของข้อเข่าที่ 60°/sอัตราส่วน H/Q เพิ่มขึ้นตามความเร็วเชิงมุมที่เพิ่มขึ้นอัตราส่วน H/Q สูงหรือต่ำเกินไปอาจส่งผลต่อการประสานงานและความมั่นคงของการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ ทำให้เกิดอาการบาดเจ็บที่ข้อเข่า  

การประเมินความสมมาตรของแขนขาทวิภาคี

การประเมินความสมมาตรของแขนขาทวิภาคีส่วนใหญ่ใช้ความแตกต่างของความแข็งแรงของกล้ามเนื้อของกลุ่มกล้ามเนื้อ homonymous ระดับทวิภาคีเมื่ออัตราส่วนของกลุ่มกล้ามเนื้อเหมือนกันทั้งสองข้างของร่างกายมนุษย์น้อยกว่า 0.8 การบาดเจ็บมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทั้งสองฝ่ายสร้างแรงระเบิดสูงสุดพร้อมกันการวิจัยโดยทั่วไปเชื่อว่าความแตกต่างของแรงบิดสูงสุดระหว่างกล้ามเนื้อเหมือนกันทั้งสองข้างควรอยู่ภายใน 10% เพื่อให้มั่นใจถึงความสมดุลของความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ  

การวินิจฉัยเสริม

โดยการวิเคราะห์รอยบาก ความผันผวน ที่ราบ ความไม่สมมาตร หรือการเสียรูปอื่นๆ ในกราฟแรงบิดไอโซคิเนติก รวมถึงการหยุดชะงักหรือการทำให้เส้นโค้งสั้นลง จะสามารถระบุรอยโรคของข้อต่อที่เป็นไปได้ เช่น เส้นโค้งรูปตัว “M” ของโรคข้อเข่าเสื่อม (KOA) และส่วนโค้งรูปตัว W ของการบาดเจ็บบริเวณ meniscalการวิเคราะห์เส้นโค้งแรงบิดที่ผิดปกติสามารถให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางพยาธิวิทยาของกล้ามเนื้อและข้อต่ออย่างไรก็ตาม กราฟแรงบิดที่ผิดปกติที่วัดโดยเทคโนโลยีไอโซคิเนติกมักจะไม่จำเพาะเจาะจงและสามารถใช้เป็นข้อมูลเสริมเท่านั้น ซึ่งต้องมีการยืนยันเพิ่มเติมร่วมกับวิธีการทางคลินิกอื่นๆ

การทดสอบความแข็งแรงแบบไอโซคิเนติกส์เป็นเทคโนโลยีเชิงปฏิบัติที่สำคัญสำหรับการประเมินกล้ามเนื้อ และมีการใช้งานอย่างกว้างขวางในทางคลินิกอุปกรณ์ไอโซคิเนติกสามารถใช้สำหรับการฝึกความแข็งแรงแบบไอโซคิเนติกได้ในขณะทดสอบ ซึ่งเป็นวิธีการหลักในการฝึกกล้ามเนื้อด้วย

ที่มาบทความ: Liu Gongliang แผนกเวชศาสตร์ฟื้นฟู โรงพยาบาล Shanghai Sixth People's

ดูรายละเอียดผลิตภัณฑ์กรุณาคลิก: การทดสอบและการฝึกความแข็งแรงแบบไอโซคิเนติกแบบหลายข้อต่อ