روش های توانبخشی سکته مغزی

روش های توانبخشی سکته مغزی چیست؟

1. جنبش فعال

هنگامی که اندام ناکارآمد می تواند به طور فعال خود را بالا بیاورد، تمرکز تمرین باید بر اصلاح وضعیت های غیر طبیعی باشد.فلج اندام اغلب با حالت حرکت غیرطبیعی بعد از سکته مغزی علاوه بر ضعیف شدن قدرت همراه است.و می تواند در هر دو اندام فوقانی و تحتانی باشد.

2. آموزش دراز و نشست

وضعیت نشستن اساس پیاده روی و فعالیت های روزمره زندگی است.اگر بیمار بتواند بنشیند، راحتی زیادی برای غذا خوردن، اجابت مزاج و دفع ادرار و حرکت اندام فوقانی به ارمغان می آورد.

3. آموزش آمادگی قبل از ایستادن

اجازه دهید بیمار روی لبه تخت بنشیند و پاها را از هم جدا کرده و با تکیه گاه اندام فوقانی بدن به آرامی به چپ و راست متمایل شود.او به طور متناوب از اندام فوقانی سالم برای بلند کردن اندام فوقانی ناکارآمد استفاده می کند و سپس از اندام تحتانی سالم برای بلند کردن اندام تحتانی ناکارآمد استفاده می کند.هر بار 5-6 ثانیه.

4. آموزش ایستاده

در حین تمرین، اعضای خانواده باید به وضعیت ایستادن بیمار توجه کنند، اجازه دهند پاهای او موازی با فاصله مشت در وسط بایستند.علاوه بر این، مفصل زانو را نمی توان خم یا زیاد کرد، کف پاهای او کاملاً روی زمین است و انگشتان پا نمی توانند به زمین قلاب شوند.هر بار 10-20 دقیقه، 3-5 بار در روز تمرین کنید.

5. آموزش پیاده روی

برای بیماران همی پلژی، تمرین راه رفتن دشوار است و اعضای خانواده باید به آنها اعتماد به نفس بدهند و بیماران را تشویق به ادامه ورزش کنند.اگر قدم گذاشتن به جلو برای اندام ناکارآمد دشوار است، ابتدا تمرین زمان مشخص را انجام دهید.پس از آن راه رفتن را به آرامی و تدریجی تمرین کنید و سپس به بیمار آموزش دهید که مستقل راه برود.اعضای خانواده می توانند به بیماران کمک کنند تا اندام های ناکارآمد خود را هر بار 5 تا 10 متر به جلو حرکت دهند.

6. آموزش مرحله به بالا و پایین آمدن

پس از تمرین تعادل در زمین صاف، بیماران می توانند تمرینات پله به بالا و پایین آمدن را انجام دهند.در ابتدا باید حفاظت و کمک وجود داشته باشد.

7. آموزش قدرت هسته تنه

ورزش هایی مانند واژگونی، دراز و نشست، تعادل در نشستن و تمرینات بریج نیز بسیار مهم هستند.آنها می توانند ثبات تنه را بهبود بخشند و پایه خوبی برای ایستادن و راه رفتن ایجاد کنند.

8. گفتار درمانی

برخی از بیماران سکته مغزی، به ویژه آنهایی که همی پلژی سمت راست دارند، اغلب دارای اختلالات درک زبان یا بیان هستند.اعضای خانواده باید ارتباط غیرکلامی را با بیماران در مراحل اولیه تقویت کنند، مانند لبخند زدن، نوازش و در آغوش گرفتن.تحریک میل بیماران به صحبت کردن از موضوعاتی که بیشتر به آنها اهمیت می دهند بسیار مهم است.

تمرین زبان نیز باید از اصل گام به گام پیروی کند.ابتدا تلفظ [a]، [i]، [u] و بیان یا عدم بیان آن را تمرین کنید.برای کسانی که در آفازی جدی هستند و قادر به تلفظ نیستند، به جای بیان صدا از تکان دادن سر و تکان دادن سر استفاده کنند.به تدریج تمرینات شمارش، بازگویی و القای لب را از اسم به فعل، از تک کلمه به جمله انجام دهید و به تدریج توانایی بیان کلامی بیمار را بهبود بخشید.