บทความวิจัย

แผนการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยสำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองตีบตัน

ระยะเวลาพักฟื้น: การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมแบบตาบอดเดี่ยว

เติ้งหยู่, จางหยาง, หลิวเล่ย, หนี่เฉาหมิง และอู๋หมิง

โรงพยาบาลในเครือแห่งแรกของ USTC แผนกวิทยาศาสตร์ชีวภาพและการแพทย์ มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศจีน เหอเฟย มณฑลอานฮุย 230001 ประเทศจีน

Correspondence should be addressed to Wu Ming; wumingkf@ustc.edu.cn

ได้รับเมื่อ 7 เมษายน 2564;แก้ไขเมื่อวันที่ 22 กรกฎาคม 2021;ยอมรับเมื่อ 17 สิงหาคม 2021;เผยแพร่เมื่อวันที่ 29 สิงหาคม 2021

บรรณาธิการฝ่ายวิชาการ: ปิงโจว

ลิขสิทธิ์ © 2021 Deng Yu และคณะนี่เป็นบทความแบบเปิดที่เผยแพร่ภายใต้ Creative Commons Attribution License ซึ่งอนุญาตให้ใช้ แจกจ่าย และทำซ้ำได้อย่างไม่จำกัดในสื่อใดๆ โดยมีเงื่อนไขว่างานต้นฉบับต้องมีการอ้างอิงอย่างถูกต้อง

พื้นหลัง.ความผิดปกติของการเดินเกิดขึ้นในผู้ป่วยส่วนใหญ่หลังเกิดโรคหลอดเลือดสมองหลักฐานเกี่ยวกับการฝึกเดินในสองสัปดาห์มีน้อยในสภาพแวดล้อมที่มีทรัพยากรจำกัดการศึกษานี้ดำเนินการเพื่อตรวจสอบผลกระทบของแผนการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยระยะสั้นสำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองวิธีการผู้ป่วย 85 รายได้รับการสุ่มให้เป็นหนึ่งในสองกลุ่มการรักษา โดยมีผู้ป่วย 31 รายที่ถอนตัวก่อนการรักษาโปรแกรมการฝึกอบรมประกอบด้วย 14 ครั้ง ครั้งละ 2 ชั่วโมง เป็นเวลา 2 สัปดาห์ติดต่อกันผู้ป่วยที่ได้รับการจัดสรรให้กับกลุ่มการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยได้รับการรักษาโดยใช้ระบบการฝึกอบรมและการประเมินการเดิน A3 จาก NX (กลุ่ม RT, n = 27)ผู้ป่วยอีกกลุ่มหนึ่งได้รับการจัดสรรให้กับกลุ่มการฝึกเดินบนพื้นดินแบบธรรมดา (กลุ่ม PT, n = 27)การวัดผลลัพธ์ได้รับการประเมินโดยใช้การวิเคราะห์การเดินด้วยพารามิเตอร์ช่องว่างเวลา, การประเมิน Fugl-Meyer (FMA) และคะแนนการทดสอบ Timed Up and Go (TUG)ผลลัพธ์.ในการวิเคราะห์พารามิเตอร์ช่องว่างเวลาของการเดิน ทั้งสองกลุ่มไม่แสดงการเปลี่ยนแปลงที่มีนัยสำคัญในพารามิเตอร์เวลา แต่กลุ่ม RT แสดงผลอย่างมีนัยสำคัญต่อการเปลี่ยนแปลงพารามิเตอร์ช่องว่าง (ความยาวก้าวเดิน ความเร็วก้าวเดิน และมุมนิ้วเท้าออก P < 0: 05).หลังการฝึก คะแนน FMA (20:22 ± 2:68) ของกลุ่ม PT และคะแนน FMA (25:89 ± 4:6) ของกลุ่ม RT มีนัยสำคัญในการทดสอบ Timed Up and Go คะแนน FMA ของกลุ่ม PT (22:43 ± 3:95) มีนัยสำคัญ ในขณะที่คะแนนในกลุ่ม RT (21:31 ± 4:92) ไม่มีนัยสำคัญการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มพบว่าไม่มีความแตกต่างที่มีนัยสำคัญ

บทสรุป.ทั้งกลุ่ม RT และกลุ่ม PT สามารถปรับปรุงความสามารถในการเดินของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองได้บางส่วนภายใน 2 สัปดาห์

1. บทนำ

โรคหลอดเลือดสมองเป็นสาเหตุสำคัญของความพิการการศึกษาก่อนหน้านี้รายงานว่า 3 เดือนหลังจากเริ่มมีอาการ หนึ่งในสามของผู้ป่วยที่รอดชีวิตยังคงต้องพึ่งรถเข็น และความเร็วและความอดทนในการเดินลดลงอย่างมีนัยสำคัญในผู้ป่วยเดินนอกประมาณ 80% [1–3]ดังนั้น เพื่อช่วยผู้ป่วยในการกลับคืนสู่สังคมในภายหลัง การฟื้นฟูสมรรถภาพการเดินจึงเป็นเป้าหมายหลักของการฟื้นฟูสมรรถภาพตั้งแต่เนิ่นๆ [4]

ในปัจจุบัน ตัวเลือกการรักษาที่มีประสิทธิผลสูงสุด (ความถี่และระยะเวลา) สำหรับการปรับปรุงการเดินในระยะหลังโรคหลอดเลือดสมอง รวมถึงการปรับปรุงและระยะเวลาที่ชัดเจน ยังคงเป็นประเด็นถกเถียง [5]ในด้านหนึ่ง มีการตั้งข้อสังเกตว่าวิธีการเฉพาะงานซ้ำๆ ที่มีความเข้มข้นของการเดินสูงกว่าสามารถนำไปสู่การปรับปรุงการเดินของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองได้ดีขึ้น [6]โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีรายงานว่าผู้ที่ได้รับการฝึกเดินด้วยไฟฟ้าร่วมกับกายภาพบำบัดหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง มีพัฒนาการที่ดีขึ้นมากกว่าผู้ที่ได้รับการฝึกเดินเป็นประจำโดยเฉพาะในช่วง 3 เดือนแรกหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง และมีแนวโน้มที่จะบรรลุผลสำเร็จโดยอิสระมากกว่า เดิน [7].ในทางกลับกัน สำหรับผู้เข้าร่วมโรคหลอดเลือดสมองกึ่งเฉียบพลันที่มีความผิดปกติของการเดินปานกลางถึงรุนแรง การฝึกเดินแบบเดิมๆ ที่หลากหลายมีรายงานว่ามีประสิทธิผลมากกว่าการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วย [8, 9]นอกจากนี้ยังมีหลักฐานว่าประสิทธิภาพการเดินจะดีขึ้นไม่ว่าการฝึกเดินจะใช้การฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์หรือการออกกำลังกายภาคพื้นดินก็ตาม [10]

ตั้งแต่ปลายปี 2019 ตามนโยบายการประกันสุขภาพในประเทศและในท้องถิ่นของจีน พื้นที่ส่วนใหญ่ของจีน หากใช้ประกันสุขภาพเพื่อชำระค่าใช้จ่ายในการรักษาในโรงพยาบาล ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองจะเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลได้เพียง 2 สัปดาห์เท่านั้นเนื่องจากการพักรักษาในโรงพยาบาลแบบปกติ 4 สัปดาห์ลดลงเหลือ 2 สัปดาห์ การพัฒนาวิธีการฟื้นฟูที่ถูกต้องและมีประสิทธิภาพมากขึ้นสำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองในระยะเริ่มแรกจึงเป็นสิ่งสำคัญเพื่อตรวจสอบปัญหานี้ เราได้เปรียบเทียบผลของแผนการรักษาตั้งแต่เนิ่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ (RT) กับการฝึกเดินบนพื้นดินแบบธรรมดา (PT) เพื่อกำหนดแผนการรักษาที่เป็นประโยชน์มากที่สุดสำหรับการปรับปรุงการเดิน

2. วิธีการ

2.1.เรียนออกแบบ.นี่เป็นการทดลองแบบควบคุมแบบสุ่มแบบศูนย์เดียว ตาบอดเดี่ยวการศึกษานี้ได้รับการอนุมัติจากโรงพยาบาลในเครือแห่งแรกของมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และ

เทคโนโลยีของจีน (IRB, Institutional Review Board) (หมายเลข 2020-KY627)เกณฑ์การคัดเลือกมีดังนี้: โรคหลอดเลือดสมองตีบกลางสมองครั้งแรก (บันทึกโดยการสแกนเอกซเรย์คอมพิวเตอร์หรือการถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก);ระยะเวลาตั้งแต่เริ่มมีอาการหลอดเลือดสมองน้อยกว่า 12 สัปดาห์ระยะ Brunnstrom ของการทำงานของรยางค์ล่างซึ่งเริ่มตั้งแต่ระยะที่ 3 ถึงระยะที่ 4;คะแนนการประเมินความรู้ความเข้าใจมอนทรีออล (MoCA) ≥ 26 คะแนน สามารถให้ความร่วมมือเมื่อเสร็จสิ้นการฝึกอบรมการฟื้นฟูสมรรถภาพ และสามารถแสดงความรู้สึกเกี่ยวกับการฝึกอบรมได้อย่างชัดเจน [11];อายุ 35-75 ปี ชายหรือหญิง;และข้อตกลงในการเข้าร่วมการทดลองทางคลินิกโดยให้ความยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร

เกณฑ์การยกเว้นมีดังนี้: การโจมตีขาดเลือดชั่วคราว;รอยโรคในสมองก่อนหน้า โดยไม่คำนึงถึงสาเหตุการมีอยู่ของการละเลย ประเมินโดยใช้การทดสอบระฆัง (ผลต่างของระฆัง 5 ใบจาก 35 ใบที่ละไว้ระหว่างด้านขวาและด้านซ้าย บ่งบอกถึงการละเลยครึ่งพื้นที่) [12, 13];ความพิการทางสมอง;การตรวจทางระบบประสาทเพื่อประเมินการมีอยู่ของความบกพร่องทางกายทางร่างกายที่เกี่ยวข้องทางคลินิกอาการเกร็งอย่างรุนแรงที่ส่งผลต่อแขนขาส่วนล่าง (คะแนนระดับ Ashworth ที่แก้ไขแล้วมากกว่า 2);การตรวจทางคลินิกเพื่อประเมินการมีอยู่ของ motor apraxia ของแขนขาส่วนล่าง (โดยมีข้อผิดพลาดในการเคลื่อนไหวของประเภทการเคลื่อนไหวของแขนขาโดยจำแนกตามเกณฑ์ต่อไปนี้: การเคลื่อนไหวที่น่าอึดอัดใจโดยไม่มีการเคลื่อนไหวขั้นพื้นฐานและการขาดดุลทางประสาทสัมผัส การสูญเสียน้ำหนัก และกล้ามเนื้อปกติ)การแยกตัวโดยอัตโนมัติโดยไม่สมัครใจการเปลี่ยนแปลงของกระดูกแขนขาส่วนล่าง ความพิการ ความผิดปกติทางกายวิภาค และการด้อยค่าของข้อต่อจากสาเหตุต่างๆการติดเชื้อที่ผิวหนังในท้องถิ่นหรือความเสียหายใต้ข้อสะโพกของรยางค์ล่างผู้ป่วยโรคลมบ้าหมูซึ่งควบคุมอาการไม่ได้ผลการรวมกันของโรคทางระบบที่ร้ายแรงอื่น ๆ เช่นความผิดปกติของหัวใจและปอดอย่างรุนแรงการมีส่วนร่วมในการทดลองทางคลินิกอื่น ๆ ภายใน 1 เดือนก่อนการทดลองและความล้มเหลวในการลงนามรับทราบและยินยอมอาสาสมัครทุกคนเป็นอาสาสมัคร และทุกคนให้ความยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อเข้าร่วมในการศึกษา ซึ่งดำเนินการตามประกาศของเฮลซิงกิ และได้รับอนุมัติโดยคณะกรรมการจริยธรรมของโรงพยาบาลแห่งแรกในเครือมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศจีน

ก่อนการทดสอบ เราสุ่มแบ่งผู้เข้าร่วมที่มีสิทธิ์ออกเป็นสองกลุ่มเราแบ่งผู้ป่วยเข้าหนึ่งในสองกลุ่มการรักษาตามแผนการสุ่มแบบจำกัดที่สร้างโดยซอฟต์แวร์ผู้วิจัยที่พิจารณาว่าผู้ป่วยมีสิทธิ์เข้าร่วมการทดลองหรือไม่ ไม่ทราบว่าผู้ป่วยจะได้รับมอบหมายให้อยู่กลุ่มใด (การมอบหมายงานที่ซ่อนอยู่) เมื่อทำการตัดสินใจผู้วิจัยอีกคนตรวจสอบการจัดสรรผู้ป่วยที่ถูกต้องตามตารางการสุ่มนอกเหนือจากการรักษาที่รวมอยู่ในเกณฑ์วิธีการศึกษาแล้ว ผู้ป่วยทั้งสองกลุ่มยังได้รับการกายภาพบำบัดแบบปกติเป็นเวลา 0.5 ชั่วโมงทุกวัน และไม่มีการฟื้นฟูสมรรถภาพแบบอื่นใด

2.1.1.อาร์ที กรุ๊ป.ผู้ป่วยที่ได้รับมอบหมายให้อยู่ในกลุ่มนี้ได้รับการฝึกการเดินผ่านระบบการฝึกอบรมและการประเมินการเดิน A3 (NX ประเทศจีน) ซึ่งเป็นหุ่นยนต์การเดินแบบเครื่องกลไฟฟ้าแบบขับเคลื่อนที่ให้การฝึกการเดินแบบทำซ้ำได้ ความเข้มสูง และเฉพาะงานมีการฝึกออกกำลังกายแบบอัตโนมัติบนลู่วิ่งไฟฟ้าผู้ป่วยที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการประเมินจะได้รับการรักษาภายใต้การดูแลโดยมีการปรับความเร็วของลู่วิ่งและการรองรับน้ำหนักระบบนี้เกี่ยวข้องกับระบบลดน้ำหนักแบบไดนามิกและแบบคงที่ ซึ่งสามารถจำลองการเปลี่ยนแปลงจุดศูนย์ถ่วงที่แท้จริงขณะเดินเมื่อฟังก์ชันต่างๆ ดีขึ้น ระดับการรองรับน้ำหนัก ความเร็วของลู่วิ่งไฟฟ้า และแรงนำทางทั้งหมดจะถูกปรับเพื่อรักษาด้านที่อ่อนแอของกล้ามเนื้อยืดเข่าระหว่างท่ายืนระดับการรองรับน้ำหนักจะค่อยๆ ลดลงจาก 50% เหลือ 0% และแรงนำทางลดลงจาก 100% เหลือ 10% (โดยการลดแรงนำทางซึ่งใช้ทั้งในระยะยืนและแกว่งผู้ป่วยจะถูกบังคับให้ใช้ กล้ามเนื้อสะโพกและเข่าให้มีส่วนร่วมในกระบวนการเดินมากขึ้น) [14, 15]นอกจากนี้ ตามความอดทนของผู้ป่วยแต่ละราย ความเร็วของลู่วิ่งไฟฟ้า (จาก 1.2 กม./ชม.) เพิ่มขึ้น 0.2 เป็น 0.4 กม./ชม. ต่อคอร์สการรักษา สูงสุด 2.6 กม./ชม.ระยะเวลาที่มีประสิทธิภาพสำหรับ RT แต่ละครั้งคือ 50 นาที

2.1.2.พีที กรุ๊ป.การฝึกเดินบนพื้นดินแบบทั่วไปมีพื้นฐานมาจากเทคนิคการบำบัดทางระบบประสาทแบบดั้งเดิมการบำบัดนี้ประกอบด้วยการฝึกสมดุลในการนั่ง-ยืน การเคลื่อนไหวอย่างกระตือรือร้น การยืน-นั่ง และการฝึกอย่างเข้มข้นสำหรับผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของเซ็นเซอร์ด้วยการปรับปรุงการทำงานทางกายภาพ การฝึกผู้ป่วยก็มีความยากเพิ่มขึ้นอีก รวมถึงการฝึกการทรงตัวในการยืนแบบไดนามิก ในที่สุดก็พัฒนาเป็นการฝึกการเดินแบบเฉพาะส่วน ในขณะที่ยังคงฝึกแบบเข้มข้นต่อไป [16]

ผู้ป่วยได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมกลุ่มนี้เพื่อฝึกการเดินภาคพื้นดิน (เวลาที่มีประสิทธิภาพ 50 นาทีต่อบทเรียน) มุ่งเป้าไปที่การปรับปรุงการควบคุมท่าทางระหว่างการเดิน การถ่ายโอนน้ำหนัก ระยะยืน ระยะการสวิงอิสระ การสัมผัสเต็มที่ของส้นเท้า และโหมดการเดินนักบำบัดที่ได้รับการฝึกอบรมคนเดียวกันปฏิบัติต่อผู้ป่วยทุกรายในกลุ่มนี้ และกำหนดมาตรฐานการออกกำลังกายแต่ละครั้งตามทักษะของผู้ป่วย (เช่น ความสามารถในการเข้าร่วมในลักษณะที่ก้าวหน้าและกระฉับกระเฉงมากขึ้นในระหว่างการเดิน) และความเข้มข้นของความอดทน ตามที่อธิบายไว้ก่อนหน้านี้สำหรับกลุ่ม RT

2.2.ขั้นตอนผู้เข้าร่วมทุกคนได้รับโปรแกรมการฝึกอบรมซึ่งประกอบด้วยหลักสูตร 2 ชั่วโมง (รวมช่วงพัก) ในแต่ละวัน เป็นเวลา 14 วันติดต่อกันการฝึกแต่ละครั้งประกอบด้วยช่วงการฝึก 50 นาที 2 ช่วง โดยมีช่วงพัก 20 นาทีระหว่างช่วงเหล่านั้นผู้ป่วยได้รับการประเมินที่การตรวจวัดพื้นฐานและหลังจาก 1 สัปดาห์และ 2 สัปดาห์ (จุดสิ้นสุดหลัก)ผู้ประเมินคนเดียวกันไม่มีความรู้เกี่ยวกับการแบ่งกลุ่มและประเมินผู้ป่วยทั้งหมดเราทดสอบประสิทธิผลของขั้นตอนการปกปิดโดยขอให้ผู้ประเมินทำการเดาอย่างมีการศึกษา

2.3.ผลลัพธ์ผลลัพธ์หลักคือคะแนน FMA และคะแนนทดสอบ TUG ก่อนและหลังการฝึกการวิเคราะห์การเดินด้วยพารามิเตอร์ช่องว่างระหว่างเวลายังดำเนินการโดยใช้ระบบการประเมินฟังก์ชันการทรงตัว (รุ่น: AL-080, Anhui Aili Intelligent Technology Co, Anhui, China) [17] รวมถึงเวลาก้าวย่าง เวลาในท่ายืนเดี่ยว , ระยะการยืนท่าคู่ (s), ระยะการสวิง (s), ระยะการยืนท่า (s), ความยาวก้าวก้าว (ซม.), ความเร็วการเดิน (ม./วินาที), จังหวะ (ก้าว/นาที), ความกว้างของท่าเดิน (ซม.) และมุมนิ้วเท้าออก (องศา)

ในการศึกษานี้ สามารถใช้อัตราส่วนสมมาตรระหว่างพารามิเตอร์ช่องว่าง/เวลาทวิภาคีเพื่อระบุระดับความสมมาตรระหว่างด้านที่ได้รับผลกระทบและด้านที่ได้รับผลกระทบน้อยกว่าได้อย่างง่ายดายสูตรสำหรับอัตราส่วนสมมาตรที่ได้จากอัตราส่วนสมมาตรมีดังนี้ [18]:

เมื่อด้านที่ได้รับผลกระทบมีความสมมาตรกับด้านที่ได้รับผลกระทบน้อยกว่า ผลลัพธ์ของอัตราส่วนสมมาตรคือ 1 เมื่ออัตราส่วนสมมาตรมากกว่า 1 การกระจายพารามิเตอร์ที่สอดคล้องกับด้านที่ได้รับผลกระทบจะค่อนข้างสูงเมื่ออัตราส่วนสมมาตรน้อยกว่า 1 การกระจายพารามิเตอร์ที่สอดคล้องกับด้านที่ได้รับผลกระทบน้อยกว่าจะสูงขึ้น

2.4.การวิเคราะห์ทางสถิติ.ใช้ซอฟต์แวร์วิเคราะห์ทางสถิติ SPSS 18.0 เพื่อวิเคราะห์ข้อมูลการทดสอบ KolmogorovSmirnov ใช้เพื่อประเมินสมมติฐานของภาวะปกติลักษณะของผู้เข้าร่วมในแต่ละกลุ่มได้รับการทดสอบโดยใช้การทดสอบทีอิสระสำหรับตัวแปรที่แจกแจงตามปกติและการทดสอบ Mann–Whitney U สำหรับตัวแปรที่แจกแจงแบบไม่ปกติการทดสอบอันดับแบบลงนามของ Wilcoxon ใช้เพื่อเปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงก่อนและหลังการรักษาระหว่างทั้งสองกลุ่มค่า P <0.05 ได้รับการพิจารณาเพื่อบ่งชี้นัยสำคัญทางสถิติ

3. ผลลัพธ์

ตั้งแต่เดือนเมษายน 2020 ถึงธันวาคม 2020 มีอาสาสมัครทั้งหมด 85 คนที่ผ่านเกณฑ์คุณสมบัติเป็นโรคหลอดเลือดสมองเรื้อรังที่ลงทะเบียนเข้าร่วมการทดลองพวกเขาได้รับการสุ่มให้กับกลุ่ม PT (n = 40) และกลุ่ม RT (n = 45)ผู้ป่วย 31 รายไม่ได้รับการรักษาตามที่กำหนด (การถอนตัวก่อนการรักษา) และไม่สามารถรักษาได้ด้วยเหตุผลส่วนตัวหลายประการ และข้อจำกัดของเงื่อนไขการตรวจคัดกรองทางคลินิกในท้ายที่สุด มีผู้เข้าร่วม 54 รายที่มีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์เข้าร่วมการฝึกอบรม (กลุ่ม PT, n = 27; กลุ่ม RT, n = 27)แผนภูมิการไหลแบบผสมที่แสดงการออกแบบการวิจัยแสดงในรูปที่ 1 ไม่มีรายงานเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ร้ายแรงหรืออันตรายร้ายแรง

3.1.พื้นฐานในการประเมินพื้นฐาน ไม่พบความแตกต่างที่มีนัยสำคัญระหว่างทั้งสองกลุ่มในแง่ของอายุ (P = 0:14) เวลาเริ่มมีอาการของโรคหลอดเลือดสมอง (P = 0:47) คะแนน FMA (P = 0:06) และคะแนน TUG (พ = 0:17)ลักษณะทางประชากรศาสตร์และทางคลินิกของผู้ป่วยแสดงไว้ในตารางที่ 1 และ 2

3.2.ผล.ดังนั้น การวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายจึงรวมผู้ป่วย 54 ราย: 27 รายในกลุ่ม RT และ 27 รายในกลุ่ม PTอายุ สัปดาห์หลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง เพศ ข้างของโรคหลอดเลือดสมอง และประเภทของโรคหลอดเลือดสมอง ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างทั้งสองกลุ่ม (ดูตารางที่ 1)เราวัดการปรับปรุงโดยการคำนวณความแตกต่างระหว่างคะแนนพื้นฐานและคะแนน 2 สัปดาห์ของแต่ละกลุ่มเนื่องจากข้อมูลไม่ได้กระจายตามปกติ การทดสอบ Mann–Whitney U จึงถูกนำมาใช้เพื่อเปรียบเทียบการวัดพื้นฐานและหลังการฝึกระหว่างทั้งสองกลุ่มไม่มีความแตกต่างที่มีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มในการวัดผลลัพธ์ก่อนการรักษา

หลังจากการฝึกอบรม 14 ครั้ง ทั้งสองกลุ่มมีการปรับปรุงที่สำคัญในการวัดผลลัพธ์อย่างน้อยหนึ่งรายการนอกจากนี้ กลุ่ม PT ยังแสดงการปรับปรุงประสิทธิภาพที่ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (ดูตารางที่ 2)เกี่ยวกับคะแนน FMA และ TUG การเปรียบเทียบคะแนนก่อนและหลังการฝึกอบรม 2 สัปดาห์เผยให้เห็นความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญภายในกลุ่ม PT (P < 0:01) (ดูตารางที่ 2) และความแตกต่างที่มีนัยสำคัญในกลุ่ม RT (FMA, P = 0: 02) แต่ผลลัพธ์ของ TUG (P = 0:28) ไม่แสดงความแตกต่างการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มแสดงให้เห็นว่าไม่มีความแตกต่างที่มีนัยสำคัญระหว่างทั้งสองกลุ่มในคะแนน FMA (P = 0:26) หรือคะแนน TUG (P = 0:97)

สำหรับการวิเคราะห์การเดินด้วยพารามิเตอร์เวลา ในการเปรียบเทียบภายในกลุ่ม ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญก่อนและหลังแต่ละส่วนของทั้งสองกลุ่มด้านที่ได้รับผลกระทบ (P > 0:05)ในการเปรียบเทียบภายในกลุ่มของระยะการแกว่งตรงกันข้าม กลุ่ม RT มีนัยสำคัญทางสถิติ (P = 0:01)ในความสมมาตรของแขนขาทั้งสองข้างก่อนและหลังการฝึกสองสัปดาห์ในช่วงยืนและช่วงสวิง กลุ่ม RT มีนัยสำคัญทางสถิติในการวิเคราะห์ภายในกลุ่ม (P = 0:04)นอกจากนี้ ระยะท่าทาง ระยะแกว่ง และอัตราส่วนสมมาตรของด้านที่ได้รับผลกระทบน้อยกว่าและด้านที่ได้รับผลกระทบไม่มีนัยสำคัญภายในและระหว่างกลุ่ม (P > 0:05) (ดูรูปที่ 2)

เกี่ยวกับการวิเคราะห์การเดินพารามิเตอร์อวกาศ ก่อนและหลังการฝึก 2 สัปดาห์ พบว่าความกว้างของการเดินในด้านที่ได้รับผลกระทบแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (P = 0:02) ในกลุ่ม PTในกลุ่ม RT ด้านที่ได้รับผลกระทบแสดงความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในด้านความเร็วในการเดิน (P = 0:03) มุมนิ้วเท้าออก (P = 0:01) และความยาวของก้าวก้าว (P = 0:03)อย่างไรก็ตาม หลังจากการฝึกอบรม 14 วัน ทั้งสองกลุ่มไม่มีพัฒนาการด้านจังหวะที่ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญยกเว้นความแตกต่างทางสถิติที่มีนัยสำคัญในมุมปลายเท้า (P = 0:002) ไม่มีการเปิดเผยความแตกต่างที่มีนัยสำคัญในการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม

4. การอภิปราย

วัตถุประสงค์หลักของการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมนี้คือเพื่อเปรียบเทียบผลของการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วย (กลุ่ม RT) และการฝึกเดินภาคพื้นดินแบบธรรมดา (กลุ่ม PT) สำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเริ่มแรกที่มีความผิดปกติของการเดินผลการวิจัยในปัจจุบันเปิดเผยว่า เมื่อเทียบกับการฝึกเดินภาคพื้นดินแบบธรรมดา (กลุ่ม PT) การฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ A3 ที่ใช้ NX มีข้อดีที่สำคัญหลายประการในการปรับปรุงการทำงานของมอเตอร์

การศึกษาก่อนหน้านี้หลายชิ้นรายงานว่าการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ร่วมกับกายภาพบำบัดหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมองเพิ่มโอกาสในการเดินอย่างอิสระได้ เมื่อเทียบกับการฝึกเดินโดยไม่ใช้อุปกรณ์เหล่านี้ และผู้คนที่ได้รับการแทรกแซงนี้ในช่วง 2 เดือนแรกหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมองและผู้ที่เดินไม่ได้ ให้เกิดประโยชน์สูงสุด [19, 20]สมมติฐานเบื้องต้นของเราคือการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยจะมีประสิทธิผลมากกว่าการฝึกเดินภาคพื้นดินแบบดั้งเดิมในการปรับปรุงความสามารถด้านกีฬา โดยให้รูปแบบการเดินที่แม่นยำและสมมาตรเพื่อควบคุมการเดินของผู้ป่วยนอกจากนี้ เราคาดการณ์ว่าการฝึกโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยตั้งแต่เนิ่นๆ หลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง (เช่น การควบคุมแบบไดนามิกจากระบบลดน้ำหนัก การปรับแรงนำทางแบบเรียลไทม์ และการฝึกเชิงรุกและเชิงรับในเวลาใดก็ได้) จะมีประโยชน์มากกว่าการฝึกแบบดั้งเดิมโดยอิงจาก ข้อมูลที่นำเสนอด้วยภาษาที่ชัดเจนนอกจากนี้ เรายังคาดการณ์ว่าการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ A3 ในตำแหน่งตั้งตรงจะกระตุ้นระบบกล้ามเนื้อและกระดูกและหลอดเลือดสมองผ่านการป้อนท่าทางการเดินซ้ำๆ ที่แม่นยำ ซึ่งจะช่วยบรรเทาอาการภาวะกล้ามเนื้อเกร็งและภาวะสะท้อนกลับมากเกินไป และส่งเสริมการฟื้นตัวจากโรคหลอดเลือดสมองตั้งแต่เนิ่นๆ

การค้นพบในปัจจุบันไม่ได้ยืนยันสมมติฐานเบื้องต้นของเราอย่างสมบูรณ์คะแนน FMA เปิดเผยว่าทั้งสองกลุ่มมีการปรับปรุงที่สำคัญนอกจากนี้ ในระยะแรก การใช้อุปกรณ์หุ่นยนต์ในการฝึกพารามิเตอร์เชิงพื้นที่ของการเดิน ส่งผลให้มีประสิทธิภาพที่ดีกว่าการฝึกฟื้นฟูสมรรถภาพภาคพื้นดินแบบดั้งเดิมอย่างมากหลังจากการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วย ผู้ป่วยอาจไม่สามารถใช้การเดินที่เป็นมาตรฐานได้อย่างรวดเร็วและชำนาญ และพารามิเตอร์เวลาและพื้นที่ของผู้ป่วยสูงกว่าก่อนการฝึกเล็กน้อย (แม้ว่าความแตกต่างนี้ไม่มีนัยสำคัญ แต่ P > 0:05) ด้วย คะแนน TUG ก่อนและหลังการฝึกไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ (P = 0:28)อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม การฝึกต่อเนื่อง 2 สัปดาห์ไม่ได้เปลี่ยนพารามิเตอร์เวลาในการเดินของผู้ป่วยหรือความถี่ของก้าวในพารามิเตอร์อวกาศ

การค้นพบในปัจจุบันสอดคล้องกับรายงานก่อนหน้านี้บางฉบับ ซึ่งสนับสนุนแนวคิดที่ว่าบทบาทของอุปกรณ์ระบบเครื่องกลไฟฟ้า/หุ่นยนต์ยังไม่ชัดเจน [10]งานวิจัยบางชิ้นก่อนหน้านี้แนะนำว่าการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์อาจมีบทบาทในระยะเริ่มแรกในการฟื้นฟูระบบประสาท โดยให้การรับข้อมูลทางประสาทสัมผัสที่ถูกต้องเป็นพื้นฐานของความเป็นพลาสติกของระบบประสาทและเป็นพื้นฐานของการเรียนรู้ของมอเตอร์ ซึ่งจำเป็นสำหรับการบรรลุเอาท์พุตของมอเตอร์ที่เหมาะสม [21]ผู้ป่วยที่ได้รับการฝึกเดินโดยใช้เครื่องช่วยไฟฟ้าร่วมกับกายภาพบำบัดหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง มีแนวโน้มที่จะเดินได้อย่างอิสระมากกว่าผู้ป่วยที่ได้รับการฝึกเดินแบบปกติโดยเฉพาะในช่วง 3 เดือนแรกหลังเกิดอาการหลอดเลือดสมอง [7, 14]นอกจากนี้ การศึกษาบางชิ้นยังแสดงให้เห็นว่าการใช้การฝึกหุ่นยนต์สามารถปรับปรุงการเดินของผู้ป่วยหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมองได้ในการศึกษาโดย Kim และคณะ ผู้ป่วย 48 รายภายใน 1 ปีที่เจ็บป่วยจะถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มการรักษาโดยใช้หุ่นยนต์ช่วย (การฝึกหุ่นยนต์ 0:5 ชั่วโมง + กายภาพบำบัด 1 ชั่วโมง) และกลุ่มการรักษาทั่วไป (กายภาพบำบัด 1.5 ชั่วโมง บำบัด) โดยทั้งสองกลุ่มจะได้รับการรักษา 1.5 ชั่วโมงต่อวันเมื่อเปรียบเทียบกับการบำบัดทางกายภาพแบบดั้งเดิมเพียงอย่างเดียว ผลลัพธ์พบว่าการรวมอุปกรณ์หุ่นยนต์เข้ากับการบำบัดทางกายภาพนั้นเหนือกว่าการบำบัดแบบเดิมๆ ในแง่ของความเป็นอิสระและความสมดุล [22]

อย่างไรก็ตาม Mayr และเพื่อนร่วมงานได้ทำการศึกษาผู้ป่วยผู้ใหญ่ 66 ราย โดยมีระยะเวลาเฉลี่ย 5 สัปดาห์หลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง เพื่อประเมินผลกระทบของสองกลุ่มที่ได้รับการรักษาฟื้นฟูผู้ป่วยใน 8 สัปดาห์โดยเน้นที่ความสามารถในการเดินและการฟื้นฟูสมรรถภาพการเดิน (การฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยและพื้นฐานแบบดั้งเดิม) การฝึกเดิน)มีรายงานว่าแม้ว่าจะต้องใช้เวลาและพลังงานเพื่อให้ได้ผลดีจากการฝึกเดิน แต่ทั้งสองวิธีก็ปรับปรุงการทำงานของการเดิน [15]ในทำนองเดียวกัน Duncan และคณะตรวจสอบผลของการฝึกออกกำลังกายระยะเริ่มต้น (2 เดือนหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง) การฝึกออกกำลังกายช่วงช้า (6 เดือนหลังโรคหลอดเลือดสมอง) และแผนการออกกำลังกายที่บ้าน (2 เดือนหลังโรคหลอดเลือดสมอง) เพื่อศึกษาการวิ่งที่รองรับน้ำหนักหลังโรคหลอดเลือดสมอง รวมถึงผลที่เหมาะสมที่สุด ระยะเวลาและประสิทธิผลของการแทรกแซงการฟื้นฟูสมรรถภาพทางกลพบว่าในบรรดาผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองในผู้ใหญ่ 408 ราย (หลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง 2 เดือน) การฝึกออกกำลังกายรวมทั้งการใช้ลู่วิ่งเพื่อพยุงน้ำหนัก ไม่ได้ดีไปกว่าการออกกำลังกายบำบัดโดยนักกายภาพบำบัดที่บ้าน [8]Hidler และเพื่อนร่วมงานเสนอการศึกษา RCT แบบหลายศูนย์ที่รวมผู้ป่วยผู้ใหญ่ 72 รายภายในเวลาไม่ถึง 6 เดือนหลังจากเริ่มมีอาการผู้เขียนรายงานว่าในบุคคลที่มีความผิดปกติของการเดินปานกลางถึงรุนแรงหลังจากเกิดโรคหลอดเลือดสมองข้างเดียวแบบกึ่งเฉียบพลัน การใช้กลยุทธ์การฟื้นฟูสมรรถภาพแบบดั้งเดิมสามารถบรรลุความเร็วและระยะทางบนพื้นได้มากกว่าการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ช่วย (โดยใช้อุปกรณ์ Lokomat) [9]ในการศึกษาของเรา จะเห็นได้จากการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มต่างๆ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ผลการรักษาของกลุ่ม PT นั้นคล้ายคลึงกับกลุ่ม RT ในด้านส่วนใหญ่ ยกเว้นความแตกต่างทางสถิติที่มีนัยสำคัญในมุมนิ้วเท้าออกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของความกว้างของการเดิน หลังจากการฝึก PT เป็นเวลา 2 สัปดาห์ การเปรียบเทียบภายในกลุ่มมีนัยสำคัญ (P = 0:02)สิ่งนี้เตือนเราว่าในศูนย์ฝึกการฟื้นฟูสมรรถภาพที่ไม่มีเงื่อนไขการฝึกหุ่นยนต์ การฝึกเดินด้วยการฝึกการเดินบนพื้นดินแบบธรรมดายังสามารถให้ผลการรักษาบางอย่างได้เช่นกัน

ในแง่ของผลกระทบทางคลินิก ผลการวิจัยในปัจจุบันเสนอแนะอย่างไม่แน่นอนว่า สำหรับการฝึกเดินทางคลินิกสำหรับโรคหลอดเลือดสมองในระยะเริ่มแรก เมื่อความกว้างของการเดินของผู้ป่วยเป็นปัญหา ควรเลือกการฝึกเดินบนพื้นดินแบบธรรมดาในทางตรงกันข้าม เมื่อพารามิเตอร์พื้นที่ของผู้ป่วย (ความยาวก้าว ก้าว และมุมนิ้วเท้า) หรือพารามิเตอร์เวลา (อัตราส่วนสมมาตรของเฟสการยืน) เผยให้เห็นปัญหาการเดิน การเลือกการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยอาจมีความเหมาะสมมากกว่าอย่างไรก็ตาม ข้อจำกัดหลักของการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมในปัจจุบันคือระยะเวลาการฝึกอบรมที่ค่อนข้างสั้น (2 สัปดาห์) ซึ่งจำกัดข้อสรุปที่ได้จากการค้นพบของเราเป็นไปได้ว่าความแตกต่างในการฝึกระหว่างทั้งสองวิธีจะถูกเปิดเผยหลังจากผ่านไป 4 สัปดาห์ข้อจำกัดประการที่สองเกี่ยวข้องกับประชากรที่ศึกษาการศึกษาในปัจจุบันดำเนินการกับผู้ป่วยที่มีอาการกึ่งเฉียบพลันซึ่งมีระดับความรุนแรงต่างกัน และเราไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างการฟื้นฟูสมรรถภาพที่เกิดขึ้นเอง (หมายถึงการฟื้นตัวของร่างกายโดยธรรมชาติ) และการฟื้นฟูสมรรถภาพด้วยวิธีการรักษาระยะเวลาการคัดเลือก (8 สัปดาห์) นับตั้งแต่เริ่มเป็นโรคหลอดเลือดสมองค่อนข้างยาว ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับกราฟวิวัฒนาการที่เกิดขึ้นเองที่แตกต่างกันจำนวนมากเกินไป และการต้านทานความเครียด (การฝึก) ของแต่ละบุคคลข้อจำกัดที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือการไม่มีจุดวัดผลในระยะยาว (เช่น 6 เดือนขึ้นไป และถ้าจะให้ดีควรเป็น 1 ปี)นอกจากนี้ การเริ่มต้นการรักษา (เช่น RT) ตั้งแต่เนิ่นๆ อาจไม่ส่งผลให้เกิดความแตกต่างที่วัดได้ในผลลัพธ์ระยะสั้น แม้ว่าจะทำให้เกิดความแตกต่างในผลลัพธ์ระยะยาวก็ตาม

5. สรุป

การศึกษาเบื้องต้นนี้แสดงให้เห็นว่าทั้งการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วย A3 และการฝึกเดินภาคพื้นดินแบบทั่วไปสามารถปรับปรุงความสามารถในการเดินของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองได้บางส่วนภายใน 2 สัปดาห์

ความพร้อมใช้งานของข้อมูล

ชุดข้อมูลที่ใช้ในการศึกษานี้หาได้จากผู้เขียนที่เกี่ยวข้องตามคำขอที่สมเหตุสมผล

ผลประโยชน์ทับซ้อน

ผู้เขียนขอประกาศว่าไม่มีความขัดแย้งทางผลประโยชน์

รับทราบ

เราขอขอบคุณ Benjamin Knight, MSc. จาก Liwen Bianji, Edanz Editing China (http://www.liwenbianji.cn/ac) สำหรับการแก้ไขข้อความภาษาอังกฤษของร่างต้นฉบับนี้

อ้างอิง

(1) EJ Benjamin, MJ Blaha, SE Chiuve และคณะ "การอัปเดตสถิติโรคหัวใจและโรคหลอดเลือดสมอง-2017: รายงานจาก American Heart Association" การไหลเวียน ฉบับที่135, ไม่ใช่.10, หน้า e146–e603, 2017.

[2] HS Jorgensen, H. Nakayama, HO Raaschou และ TS Olsen, “การฟื้นตัวของฟังก์ชันการเดินในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง: การศึกษาโรคหลอดเลือดสมองในโคเปนเฮเกน,” จดหมายเหตุของเวชศาสตร์กายภาพและการฟื้นฟูสมรรถภาพ, ฉบับที่ 276 ไม่ใช่1 หน้า 27–32, 1995.

(3) N. Smania, M. Gambarin, M. Tinazzi และคณะ “ดัชนีการฟื้นตัวของแขนเกี่ยวข้องกับความเป็นอิสระในชีวิตประจำวันในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองหรือไม่” วารสารเวชศาสตร์กายภาพและการฟื้นฟูแห่งยุโรป ฉบับที่ 145 ไม่3 หน้า 349–354, 2009.

(4) A. Picelli, E. Chemello, P. Castellazzi และคณะ "ผลรวมของการกระตุ้นด้วยกระแสตรงผ่านกะโหลกศีรษะ (tDCS) และการกระตุ้นกระแสตรงผ่านกระดูกสันหลังผ่านผิวหนัง (tsDCS) ต่อการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ช่วยในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองเรื้อรัง: นักบิน , ตาบอดสองครั้ง, การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม” ประสาทวิทยาและประสาทวิทยาศาสตร์บูรณะ เล่ม 133, ไม่ใช่.3, หน้า 357–368, 2015.

[5] G. Colombo, M. Joerg, R. Schreier และ V. Dietz, “การฝึกอบรมลู่วิ่งไฟฟ้าของผู้ป่วยโรคอัมพาตขาโดยใช้หุ่นยนต์ออร์โธซิส” วารสารการวิจัยและพัฒนาการฟื้นฟูสมรรถภาพ ฉบับที่ 137, ไม่ใช่.6 หน้า 693–700, 2000.

(6) G. Kwakkel, BJ Kollen, J. van der Grond และ AJ Prevo "ความน่าจะเป็นที่จะฟื้นความชำนาญในแขนขาที่อ่อนแอ: ผลกระทบของความรุนแรงของอัมพฤกษ์และเวลาตั้งแต่เริ่มมีอาการในโรคหลอดเลือดสมองเฉียบพลัน" โรคหลอดเลือดสมอง ฉบับที่34, ไม่ใช่.9 หน้า 2181–2186, 2003.

(7) GPS Morone, A. Cherubini, D. De Angelis, V. Venturiero, P. Coiro และ M. Iosa "การฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ช่วยสำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง: สถานะปัจจุบันของศิลปะและมุมมองของหุ่นยนต์" ประสาทจิตเวช โรคและการรักษา ฉบับที่.เล่มที่ 13 หน้า 1303–1311, 2017

(8) PW Duncan, KJ Sullivan, AL Behrman, SP Azen และ SK Hayden, "การฟื้นฟูสมรรถภาพลู่วิ่งไฟฟ้าที่รองรับน้ำหนักตัวหลังโรคหลอดเลือดสมอง" New England Journal of Medicine, vol.364 ไม่ใช่21 หน้า 2026–2036, 2011.

[9] J. Hidler, D. Nichols, M. Pelliccio และคณะ, “การทดลองทางคลินิกแบบสุ่มหลายศูนย์เพื่อประเมินประสิทธิภาพของ Lokomat ในโรคหลอดเลือดสมองกึ่งเฉียบพลัน,” การฟื้นฟูระบบประสาทและการซ่อมแซมระบบประสาท, ฉบับที่ 123, ไม่.1 หน้า 5–13, 2008.

(10) SH Peurala, O. Airaksinen, P. Huuskonen และคณะ "ผลของการบำบัดแบบเข้มข้นโดยใช้ผู้ฝึกสอนการเดินหรือการออกกำลังกายแบบเดินบนพื้น

ระยะหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง” วารสารเวชศาสตร์ฟื้นฟู ปีที่ 141, ไม่ใช่.3, หน้า 166–173, 2009.

[11] ZS Nasreddine, NA Phillips, V. Bédirian และคณะ, “การประเมินความรู้ความเข้าใจมอนทรีออล, MoCA: เครื่องมือคัดกรองโดยย่อสำหรับความบกพร่องทางสติปัญญาระดับเล็กน้อย” วารสารสมาคมผู้สูงอายุอเมริกัน ฉบับที่53 ไม่ใช่4, หน้า 695–699, 2005.

[12] L. Gauthier, F. Deahault และ Y. Joanette, “การทดสอบระฆัง: การทดสอบเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพสำหรับการละเลยการมองเห็น” วารสารนานาชาติด้านประสาทวิทยาคลินิก ฉบับที่ 111 หน้า 49–54, 1989.

[13] V. Varalta, A. Picelli, C. Fonte, G. Montemezzi, E. La Marchina และ N. Smania, “ผลของการฝึกมือโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยควบคุมแขนในผู้ป่วยข้างเดียว

การละเลยเชิงพื้นที่ภายหลังโรคหลอดเลือดสมอง: กรณีศึกษา" วารสารประสาทวิศวกรรมศาสตร์และการฟื้นฟูสมรรถภาพ ปีที่ 111, ไม่ใช่.1, น.160, 2014.

(14) J. Mehrholz, S. Thomas, C. Werner, J. Kugler, M. Pohl และ B. Elsner, “การฝึกใช้เครื่องกลไฟฟ้าช่วยสำหรับการเดินหลังจากโรคหลอดเลือดสมอง” Stroke A Journal of Cerebral Circulation, vol.48 ไม่ใช่8 ต.ค. 2017.

(15) A. Mayr, E. Quirbach, A. Picelli, M. Koflfler และ L. Saltuari, “การฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์ช่วยในช่วงแรกๆ ในผู้ป่วยที่เป็นโรคหลอดเลือดสมองที่ไม่เดินนอก: การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมแบบตาบอดเดี่ยว” วารสารยุโรปของ เวชศาสตร์กายภาพและฟื้นฟู ปีที่ 154 ไม่ใช่6 กันยายน 2018.

(16) WH Chang, MS Kim, JP Huh, PKW Lee และ YH Kim, "ผลของการฝึกเดินโดยใช้หุ่นยนต์ช่วยต่อสมรรถภาพของหัวใจและปอดในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองกึ่งเฉียบพลัน: การศึกษาแบบควบคุมแบบสุ่ม" การฟื้นฟูระบบประสาทและการซ่อมแซมระบบประสาท ฉบับที่ 126, ไม่.4, หน้า 318–324, 2012.

[17] M. Liu, J. Chen, W. Fan et al., “ผลของการฝึกนั่งเพื่อยืนแบบปรับเปลี่ยนต่อการควบคุมสมดุลในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองตีบครึ่งซีก: การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม” การฟื้นฟูสมรรถภาพทางคลินิก ฉบับที่ 130 ไม่7, หน้า 627–636, 2016.

(18) KK Patterson, WH Gage, D. Brooks, SE Black และ WE McIlroy, "การประเมินความสมมาตรของการเดินหลังโรคหลอดเลือดสมอง: การเปรียบเทียบวิธีการปัจจุบันและคำแนะนำสำหรับการกำหนดมาตรฐาน" Gait & Posture, vol.31, ไม่ใช่.2, หน้า 241–246, 2010.

[19] RS Calabrò, A. Naro, M. Russo และคณะ "การสร้างความยืดหยุ่นของระบบประสาทโดยใช้โครงกระดูกภายนอกในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง: การทดลองทางคลินิกแบบสุ่ม" วารสารประสาทวิศวกรรมและการฟื้นฟูสมรรถภาพ ฉบับที่ 115 ไม่1, น.35 พ.ย. 2561.

[20] KV Kammen และ AM Boonstra "ความแตกต่างในกิจกรรมของกล้ามเนื้อและพารามิเตอร์ขั้นตอนชั่วคราวระหว่างการเดินแบบมีไกด์ Lokomat และการเดินบนลู่วิ่งไฟฟ้าในผู้ป่วยอัมพาตครึ่งซีกหลังโรคหลอดเลือดสมองและผู้ที่เดินที่มีสุขภาพดี" วารสาร Neuroengineering & Rehabilitation, vol.14, ไม่ใช่.1, น.32 พ.ย. 2560.

(21) T. Mulder และ J. Hochstenbach, "ความสามารถในการปรับตัวและความยืดหยุ่นของระบบมอเตอร์ของมนุษย์: ผลกระทบต่อการฟื้นฟูระบบประสาท" ความเป็นพลาสติกของระบบประสาท, ฉบับที่ 28, ไม่.1-2 หน้า 131–140, 2001.

(22) J. Kim, DY Kim, MH Chun และคณะ “ผลของหุ่นยนต์ (เดินตอนเช้า) ช่วยฝึกการเดินสำหรับผู้ป่วยหลังเกิดโรคหลอดเลือดสมอง: การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม” การฟื้นฟูสมรรถภาพทางคลินิก ฉบับที่ 133, ไม่ใช่.3 หน้า 516–523, 2019.

เวลาโพสต์: Nov-15-2021